Wacht eens even……. groen wit?

Maar het wende weer snel. De Nijnselaren hadden natuurlijk ook al zo’n duizend trainingen in de benen en dat was te zien. Ze combineerden dat het een lieve lust was, of ze nooit anders hadden gedaan. Fel op de bal. De Eindhovenaren, sommigen een paar koppen groter, schrokken er even van. Maar ook zij kwamen snel in hun ritme. Kansen en kansjes over en weer. Maar geelblauw stond zijn mannetje, wat zeg ik? Dat is de uitdrukking, daar kan ik niets aan veranderen. Misschien mag je dat tegenwoordig ook niet meer zeggen. Maar wat ik bedoel: Nijnsel had vier dames in de ring en die deden het naar behoren, wat zeg ik? Ze balden fantastisch! Geen schrik, vol bravoure, fel op de huid van de tegenstander, doorpakken, nooit de moed opgeven, indrukwekkend ‘Laufpensum’ (net als die Duitse troepen die ons land verlieten). Het was prachtig om te zien. De jongens mag en wil ik niet te kort doen maar de inzet van die meiden was voorbeeldig. In blessuretijd werd het nog 0-2 terwijl even daarvoor de 1-1 erin had gemoeten. Niemand maalde erom. Het ging weer ergens om. Een onbekende tegenstander. Ander kleur shirts, stadse kids, nog nooit zo ver van huis geweest. Sportieve pot, zoals mannenvoetbal hoort te zijn. Mannenvoetbal met in dit geval een flinke scheut dames. De ideale mix. Ik zie ze graag terug op de 18^e bij de Penaltybokaal. Het gaat zeker goedkomen met dit team, een stel toffe gasten met welluidende toekomstmuziek.